Jezus en de Dode Zeerollen

Michael Baigent en Richard Leigh, auteurs van The Dead Sea Scrolls Deception, betogen dat een pacifistische Jezus zeer onwaarschijnlijk was. Zoals de auteurs aangeven, stroomden Qumraanse zinnen over zijn lippen, soms woord voor woord. Traditioneel geven geleerden toe dat ten minste enkele Zeloten de binnenste cirkel van Jezus vormden. De Bijbel zelf onthult dat hij zich op een Zeloot-achtige manier gedroeg en de geldwisselaars uit de tempel verdreef. Hij stelt in de evangeliën: “Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard”. In dezelfde geest, wanneer een cohort Romeinse soldaten hem komt halen in Gethsemane, heft Petrus zijn zwaard tegen hen op, nauwelijks de daad van een zachtmoedige christen. Even onthullend is het aantal soldaten in een Romeins cohort, zeshonderd. Waarom zeshonderd soldaten sturen, behalve in afwachting van gewapend verzet? En kruisiging, onthoud, was de executiemethode voor rebellen, niet voor rabbijnen. Deze bijbelse gebeurtenissen zijn, in strijd met de christelijke traditie, niet in strijd met de Qumran-context. Integendeel, ze passen.

Door sprokkelingen uit de evangeliën en uit meer obscure bronnen die we zullen onderzoeken, lijkt Jezus echter niets minder dan een revolutionair, zij het een diep mystieke, die put uit tradities uit een veel bredere geografische en spirituele context dan zelfs de afvalligen van de moderne wetenschap. durf te speculeren. Was de heer van Galilea ver van Palestina, zoals sommigen beweren, in de tijd van onrust? Zou hij in India of Tibet zijn geweest en zijn teruggekeerd naar de politieke chaos? De Bijbel zelf, met name de brieven van Paulus, levert enkele aanwijzingen.

Verweven door de poëtische en mystieke taal, onthullen de rollen een toewijding aan de Joodse wet die, als we te maken hebben met het vroege christendom, Paulus’ evangelisatie onder de heidenen lijkt uit te sluiten, die strikt verboden terrein waren voor de zogenaamd xenofobe Qumranians. Helaas geeft de Bijbel weinig historische informatie over de Vroege Kerk. Wat bekend is, is ontleend aan historici die eeuwen later schreven. Betrouwbare verslagen verdwenen met de val van de Joodse tempel in 70 n. De geschriften van de apostel Paulus helpen echter verklaren hoe het vroege christendom zich mogelijk heeft ontwikkeld van een vurig nationalistisch judaïsme tot de spirituele beweging die de westerse wereld overspoelde. Ook kan de ervaring van Paulus op de weg naar Damascus een ander stukje in de puzzel opleveren, mystieke gemeenschap.

Na de dood van Jezus reisde en predikte Paulus buiten Judea en Palestina, acties die niet strookten met het religieuze nationalisme van de Qumraniërs, of het judaïsme wat dat betreft, hoewel zijn taal lijkt op die van de boekrollen. Was hij een Romeinse agent die de Joodse rebellen infiltreerde en de beweging coöpteerde, zoals Baigent en Leigh suggereren? Of was hij een mystieke leraar geïnspireerd door progressieve openbaringen? Laten we zijn verhaal eens nader bekijken.

Na te zijn getroffen door zijn visioen van Jezus op de weg naar Damascus, vertrekt Paulus naar Rome, Griekenland en Klein-Azië, waar hij een nieuwe religie verspreidt die het geloof in Christus verheerlijkt, in tegenstelling tot de boekrollen, de geschriften van de James Jerusalem Church, die, ons wordt verteld, verheerlijken de Joodse wet en werkt boven het geloof. Bedenk dat het Nieuwe Testament nog niet bestond. De christelijke doctrine, zoals wij die kennen, manifesteerde zich pas op het concilie van Nicea in 325 n. Hij predikt gezamenlijk erfgenaamschap met Christus, een eenheid door innerlijk contact, de kracht van de Star Wars-trilogie, een mix van oosterse mystiek en Perzisch dualisme dat tot op de dag van vandaag, hoewel bijbels, de orthodoxie tart (waar spirituele gelijkheid met Christus godslastering is). Paulus spreekt over een innerlijke mens van het hart, ongeveer zoals de Veda’s van het oude India spreken over een innerlijke spirituele identiteit verenigd met Brahman, het Al. De Dode Zeerollen spreken ook over deze identiteit en suggereren banden, of op zijn minst gedeelde kennis, tussen oosterse mystici en de joden van het Nieuwe en Oude Testament. Dat de rollen lijken op de joodse mystieke geschriften die bekend staan ​​als Kabbalah, ondersteunt dit ook.

Eisenman biedt de volgende onthullende vertaling van een tekst uit de Dode Zee, genaamd The Beatitudes vanwege de gelijkenis met de bijbelpassage met dezelfde naam. Zijn vertaling luidt: Breng de kennis van je innerlijke zelf naar voren. Deze uitdrukking (onder andere in de westerse geschriften) lijkt afkomstig te zijn uit de Veda’s van India, net zoals Jezus die naar zichzelf verwijst als het Licht van de Wereld, de taal van Krishna oproept in de Bhagavad Gita. Impliciet in de vertaling is dat dit zelf, of atman in het Sanskriet, de identiteit is van Brahman, of God, die op mysterieuze wijze in het individu verblijft. (de kracht?) Deze leer is niet joods-christelijk in de orthodoxe zin. Dus, hebben de tradities van Oost en West een gemeenschappelijke oorsprong in de oosterse mystieke ervaring?

Ander bewijs vertelt ons dat Jezus de inwijdingsmysteries, de wetenschap, onderwees